Mooi voorbeeld van persoonlijke groei

In een eerdere blog schreef ik dat voor ons in het St. Antonius ziekenhuis een van de belangrijkse doelstellingen voor continu verbeteren is:

'Mensen groeien door processen te verbeteren'

Procesverbetering vergt gedragsverandering en daarvoor is afstemming met collega's nodig en gedragsverandering als iets besloten wordt. Dit vraagt iets van je leiderschap.

Bij leiderschap gaat onze aandacht meestal naar leidinggevenden, maar de kracht van continu verbeteren (of PV+ ('Probleemoplossend vermogen vergroten')  zoals we het in het Antonius noemen) zit juist in het vergroten van het persoonlijk leiderschap van alle medewerkers en artsen die initiatief willen nemen om iets te veranderen. Persoonlijk leiderschap vergroten gaat niet alleen om het aanleren van nieuwe vaardigheden of het opdoen van nieuwe inzichten. Het gaat juist ook om het beter leren kennen van jezelf. Wat voor effect heeft jouw gedrag op anderen en als je gedragsverandering beoogt, wat ga je dan bij jezelf veranderen om dat te bereiken? En welke overtuigingen van jezelf staan dat in de weg? 

Ikzelf kreeg bijvoorbeeld altijd jeuk als ik in mijn studie leerde over 'leiderschap'.
Ik associeerde het met de neiging van 'leiders' om mensen als een kudde schapen te zien die het liefst zonder nadenken achter je aanlopen. Dat past niet bij mijn mensbeeld. Inmiddels weet ik dat er allerlei vormen van leiderschap zijn die wel passen bij mijn mensbeeld en probeer ik mijn leiderschap te ontwikkelen.

Cruciaal bij zo'n leerproces is om feedback te krijgen op het effect van je gedrag. Feedback van collega's, van patienten, van je leidinggevende. Maar ik heb een verassende vorm van feedback ontdenkt: directe, authentieke feedback van een buitenstaander die je werk niet kent, die jou niet kent, die niet eens weet dat je feedback zoekt. Die je een confronterende spiegel voorhoud door puur te reageren.  Feedback van... een paard. 

Hoe werkt dat? Lees onderstaande leerervaring van iemand (niet ikzelf dus) die daar een leerproces mee in gang heeft gezet zoals ik het beoog met coaching op continu verbeteren. Zie hier voor de site van 'Stap voorwaarts'  waar de oorspronkelijke blog staat. Als het aanspreekt kan een conclusie zijn om ook eens coaching door een paard te overwegen. Of iets laagdrempeliger om wat vaker authentieke feedback geven (als de ander daar ontvankelijk voor is).

========================================================================

EEN ERVARING MET PAARDENCOACHING (www.stapvoorwaarts.nl)

Ik was best een beetje zenuwachtig toen ik op weg ging naar de sessie. Wat staat me te wachten? Kan ik het wel?

Het inleidende gesprek was helder en fijn, maar ik kon me toch nog geen voorstelling maken van dat wat me te wachten stond. Ik had me voorgenomen het  ‘over me heen te laten komen’. Daarom had ik ook geen specifieke vragen. Achteraf bedacht ik me dat ik dat wel had maar me daar niet op vast wilde pinnen.

We liepen naar de bakken waar de paarden en pony’s stonden. Ik mocht kiezen tussen een paard en een pony. Kiezen is iets wat ik altijd liever aan een ander over liet. Ik ben me daar al even van bewust en koos zelf voor een paard. Maar toen moest ik kiezen welke. Kiezen vind ik echt lastig. Ik heb gekozen op mijn gevoel voor een zwart, wat groter paard.  

Toen we het paard alleen in een bak gezet hadden om even te acclimatiseren, voelde ik kriebels in mijn maag. Nu ging het gebeuren. Als de aandacht alleen op mij gericht is is er geen ontsnappen meer mogelijk. Maar ik ben sterker geworden en kan het aan. EN… vind het zelfs ook leuk.

Ik ging, een beetje ongemakkelijk, in het midden van de bak staan. Het duurde niet lang of het paard kwam naar me toe. Wat ik begreep is dat een paard alleen komt als het zich veilig genoeg voelt. En eigenlijk was mijn sessie daarmee al een succes. Ik voelde me emotioneel en warm van binnen.

Daarna moest ik een rondje lopen en het paard meenemen. Mijn eerste reactie was…huh?? Hoe dan? Dat zeg ik ook hardop. Maar van binnen ratelt het al naar oplossingen. Dus ga ik aan de slag. En het lukte! Ik bleef kijken om het (oog)contact te behouden. Daarna nog een keer zonder achterom te kijken. En weer denk ik..huh?? Hoe dan? Dan is er geen contact… En toch doe ik het, en het lukt. Ook de keer erna waarbij ik open de wereld in ‘moest’ kijken en de leider moest zijn.

Wat ik heb geleerd is dat ik iets heb tegen het woord leider. Ik zie een leider als een top down figuur, maar er zijn verschillende leiders. Ik zag mezelf absoluut niet als leider, maar door de oefeningen kwam ik tot de ontdekking dat ik wel degelijk een leider kan zijn. Iemand die stimuleert en samen de klus wil klaren. Fascinerend hoe dat werkt.

Wat ik ook heb geleerd is dat het overkomt alsof ik, als mij iets gevraagd wordt, meteen van het negatieve uitga. Dat is het niet. Ik ben van mezelf erg positief en oplossingsgericht. Waarom ik het wel doe, daar ben ik nog niet over uit. Het kan zijn dat ik mezelf alvast indek voor als het niet lukt. Het kan ook zijn dat ik tijd wil ‘winnen’ om in mijn hoofd te zoeken naar een oplossing. Of misschien een combinatie. Dat het onzeker en negatief overkomt, dat wil ik niet en wil ik iets mee. Nu ik me ervan bewust ben, kan ik hier op letten.

De opdracht om het paard een rondje te laten lopen terwijl ik op de middenstip stond, vond ik heel erg moeilijk. Ik had geen idee wat ik moest doen. Simone gaf na verschillende instructies aan dat ik geen duidelijke signalen gaf. En hier herken ik mezelf ook in. Ik weet soms wel wat ik wil, maar kan dan niet de woorden of daden vinden om mijn doel te bereiken. Ga dan of mezelf terugtrekken of lach het weg. Ik had mijn stem meer moeten verheffen en duidelijk zijn. Ik vind het lastig om mijn stem te verheffen en weet nog steeds niet zo goed, hoe ik duidelijkere aanwijzingen had moeten geven. Het is wel iets waar ik ook in het dagelijkse leven mee aan de slag ga. Duidelijker aangeven wat ik wil of niet wil zorgt ervoor dat anderen duidelijkheid hebben en niet steeds met hetzelfde terugkomen. Leren om mezelf niet terug te trekken maar juist met dat gevoel aan de slag te gaan en de ‘confrontatie’ aangaan. Of het nou een confrontatie met mezelf of met een ander is. Hiermee kom ik misschien ook bij mijn aandachtspunt dat ik van mezelf vind dat ik snel opgeef als het om mezelf gaat.

Later in de sessie was er een moment dat ik voelde dat de opdracht niet paste bij wat ik wilde. Ik vond het heel moeilijk maar heb het toch aangedurfd om de opdracht toch niet te willen doen. Ik voelde vrijwel direct de paniek verdwijnen. Simone gaf aan het goed te vinden dat ik dat aangaf. Toen we stonden te praten kwam het paard alweer naar me toe en gaf me met zijn hoofd een duwtje. Mooi en ik wist dat het goed was.

Ik heb nagedacht over de paniek die ontstond in mijn hoofd. Simone zei dit niet aan me te zien. Nu ik op deze manier geconfronteerd werd met de verbroken verbinding door mijn paniek, heb ik gekeken naar mijn dagelijkse leven. Ineens snap ik veel meer. Zolang op mijn tenen gelopen, zolang dingen gedaan die ik niet wilde doen, zoveel dingen laten gebeuren, te bang en in paniek om er iets tegen te doen. Mijn reactie was, als dat gebeurde, terugtrekken in mezelf. En was me daarom soms niet eens echt bewust van mijn omgeving. Mijn omgeving kreeg geen contact met mij! Wat moet dat naar geweest zijn voor de mensen die van mij houden. Inmiddels ben ik zover dat ik, dat ik het merk en mijn omgeving even vraag om me even te laten. Maar nu zie ik pas duidelijk wat er gebeurd. Ik heb het er met een aantal mensen uit mijn omgeving over gehad en zij geven ook aan dat ik dan verander en er weinig tot geen contact meer mogelijk is. Werk aan de winkel dus!

Ik vond het echt een fantastische belevenis. Ook de verhalen over hoe de coaching kan worden ingezet bij bedrijven vond ik leuk om te horen.

Ik heb er weer een mooie herinnering erbij!

www.stapvoorwaarts.nl