Do it with passion or not at all

Onlangs plaatste Nelleke Elskamp onderstaand bericht vanuit haar hart op onze Antonius intranet site. Te mooi om niet te delen met de buitenwereld (uiteraard met haar toestemming):

Statement van Nelleke Elkskamp, verpleegkundige St. Antonius Ziekenhuis

De complexiteit van de zorgvrager verandert en omdat patiënten steeds langer thuis moeten blijven vindt er een verschuiving plaats van de zorgzwaarte in het ziekenhuis. Patiënten worden steeds zieker, zijn steeds afhankelijker en hebben meer zorg nodig dan een aantal jaar geleden. Meer patiënten krijgen te maken met multimorbiditeit, psychische problemen of zelfverwaarlozing door eenzaamheid. Verpleeghuizen zitten overvol, revalidatiecentra kunnen de enorme patiëntenstromen nauwelijks aan en ziekenhuizen hebben meer patiënten die wachten op nazorg.

Dagelijks worden wij, als verpleegkundige, geconfronteerd met deze veranderingen. We moeten alle ballen omhoog houden en proberen zo goed en zo kwaad als het kan de touwtjes in handen te houden. We werken keihard, doen ons uiterste best om zo goed mogelijk voor onze patiënten te zorgen, maar zien ook dat er soms meer nodig is dan alleen ons uiterste best doen.
We moeten inspelen op veranderingen, met minder handen meer patiënten helpen en krijgen te maken met steeds meer taken/verplichtingen wat betreft registratie en vastlegging van het zorgproces.

Het moet mooier, groter en beter, maar ook minder, sneller en vooral efficiënter. Er worden onderzoeken gedaan die ons meer bewust maken van onze manier van handelen en die ervoor zorgen dat we EBP handelen. Er worden extra MBO en HBO verpleegkundigen opgeleid om de steeds complexere zorgvraag aan te kunnen en om in te kunnen spelen op de veranderingen in de toekomst. Maar al met al hebben wij over een jaar nog 45.000 verpleegkundigen te weinig, terwijl de patiënten blijven komen.

Wij als verpleegkundigen willen zorgen, liefde geven en patiënten bijstaan. We willen met ze kunnen praten over wat hen bezig houdt en ze met iedere vezel in ons lichaam kunnen steunen. Wij willen naar de patiënt kunnen luisteren, individueel gerichte zorg kunnen leveren en hun veiligheid kunnen garanderen. Wij willen ze kwalitatief hoge zorg kunnen bieden en ze geen nee hoeven te verkopen. We willen niet hoeven zeggen dat patiënten even moeten wachten, dat we nog ergens anders bezig zijn en dat we ons niet in tweeën kunnen splitsen. Wij willen patiënten sturing geven, ze vaardigheden aanleren waardoor ze zo lang mogelijk zelfstandig kunnen zijn en willen de tijd hebben om te luisteren naar het mens achter de patiënt.

Wij willen met een voldaan gevoel naar huis gaan en het gevoel hebben dat we echt hebben kunnen zorgen. Dat wij onze patiënten tevreden hebben kunnen stellen en we tijd hebben gehad om te voldoen aan hun wensen. Wij willen beleid uitvoeren van de artsen, samenwerken met verschillende disciplines en onszelf ontwikkelen tot nog professionelere verpleegkundigen. Wij willen rapporteren, screenen en afspraken maken rondom het zorgproces, maar niet ten koste van onze patiëntenzorg.
Wij willen kunnen accepteren dat dingen ook goed zijn zoals ze zijn, maar ook groeien, verbeteren en de kwaliteit van zorg verhogen. Want ondanks de verhoogde werkdruk, en alle veranderingen die nog gaan komen willen wij vooral het beste voor onze patiënt.

We geven fouten toe, willen hiervan leren en proberen in te spelen op de verwachtingen en verplichtingen vanuit de overheid. En welke veranderingen er in de zorg ook nog gaan volgen, wij doen ons uiterste best om alle bovenstaande dingen voor onze patiënten te realiseren. Want wij, als verpleegkundige hebben niet voor niets voor dit prachtige beroep gekozen!