Onlangs startte ik een kleine Twitter discussie over de vraag wat de zorg belemmert sneller processen te verbeteren. Zie hieronder voor de reacties. Wat is volgens jou de oorzaak?
http://leandenkenindezorg.blogspot.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hij past niet in 140 karakters, daarom hier:Een mooie die ik bij GGZ Oost-Brabant mee kreeg toen ik een onderzoek naar project portfolio mgt deed --> een teamleider die zei: "als we een project starten, gaan we eerst samenzitten om af te spreken welke clienten we gaan teleurstellen de komende tijd". Een realistische insteek, want projecten worden effectiever als op het uur U de zorgprofessional niet een dan pas een keuze moet maken tussen nadenken over / werken aan verbetering en een patient die aan de deur staat (want we weten welke het dan wordt ;-). Focus was ook echt bij die groep het beter maken van het proces nu voor dezelfde of nieuwe patienten straks. Een mooie en realistische manier om los te komen van de waan van de dag en gehechtheid aan eigen / oude werkwijze. Voor lean is het in mijn beleving niet anders: een dag/week start kost nu handen aan het bed tijd, maar maakt de tijd van straks effectiever!
BeantwoordenVerwijderenMijn inziens zit het probleem in het ontbreken van een integraal en gemeenschappelijk doel dat de stakeholders verenigt. Dat doel zal er misschien wel zijn, maar wordt niet voortdurend beoogd als indicator om op te sturen. Zodoende is er vaak een botsing van belangen en worden verbeteringen slechts incrementeel en gefragmentariseerd uitgevoerd. Het is zeer belangrijk om de organisatie integraal en vanaf een hoger abstractieniveau te beschouwen. Pas dan is het m.i. mogelijk om echt rigoreus te veranderen.
BeantwoordenVerwijderenGoede vraag, op een goede plaats Marc!
BeantwoordenVerwijderenGoede vragen én overeenstemming over de problemen. Daar gaat het volgens mij om.
Mijn ervaring (binnen en buiten de zorg) is:
We hebben teveel haast en missen de discipline om zaken echt te doorgronden. En om dat te blijven doen. En ik vraag me af of we elkaar de juiste vragen stellen om hier voor te zorgen. Er is vaak wel overeenstemming over de verbeteringen en te bereiken doelen, maar niet over onderliggende problemen. We zijn het bijvoorbeeld snel eens over de 'waarde' persoonlijke aandacht in de zorg. En ook dat het een probleem is dat we die aandacht onvoldoende aan patiënten kunnen geven.
Structurele problemen op de werkvloer worden niet verder ontrafeld. Of in ieder geval niet tot het niveau dat we het over die problemen eens zijn. Die overeenstemming over de concrete problemen op de werkvloer is essentieel om verder te komen. Hiermee ontstaat het praktische inzicht om ook als medewerker zelf met structurele verbeteringen te kunnen komen.
Uiteindelijk willen we te snel (of te makkelijk) en blijft dit daardoor bij management, verbeterprojectleiders of consultants hangen. En de problemen blijven tegelijkertijd op de werkvloer liggen. Dit herken je als volgt: dan kom je met je team niet verder dan: 'we gaan ons voortaan aan afspraken houden' of 'we gaan pro-actiever werken.' Belangrijk, maar niet concreet en inzichtelijk genoeg om aan te pakken. We missen de onderliggende oorzaken. Soms boek je dan wel tijdelijke resultaten, maar daarna zakt het weer in.
Met structurele problemen bedoel ik niet per se hele ingewikkelde problemen. Het gaat juist vaak om eenvoudige zaken zoals teveel formulieren invullen. Te vaak dezelfde fysieke meters maken. Te complexe constructies. Incomplete instructies enz. De zaken die eigenlijk iedere patiënt dagelijks ziet gebeuren. Waar iedere patiënt last van heeft. Problemen die ook dagelijks opgelost worden, maar niet structureel worden aangepakt.
Een recent voorbeeld uit een persoonlijke situatie: in een ziekenhuis schreven medewerkers precies hetzelfde formulier 5x over met ieder een kleine wijziging voor de eigen afdeling. Dat waren 4 afdelingen. Dus op één afdeling waren het zelfs twee medewerkers. Op mijn vraag (als patiënt) aan een medewerker of ze dat niet vervelend vond was het antwoord: “Ach ja, we willen u er niet mee belasten en wij zijn het wel gewend. Deze afdeling is er pas een paar maanden. Dit gaat nooit in één keer goed.” Ik zag vooral kostbare verspilde tijd van 5 mensen. Ieder ca 10 minuten. Hoe vaak dit gebeurt? Ik ben benieuwd wie het weet. En of ze het van elkaar weten? En waarop of op wie ze wachten om het op te lossen?
De moeilijkheid is natuurlijk. Welke vragen moeten wij elkaar stellen om deze problemen te ontrafelen? En hoe doen we dat? Daar ligt volgens mij de crux. Hebben wij de vaardigheden en inzichten om elkaar de juiste vragen te stellen? Zodat we overeenstemming kunnen bereiken over de problemen. En we echte oplossingen kunnen (blijven) vinden?
Eenieder veel succes, Philip
Interessante discussie. Ik werk dan wel niet in de zorg maar in het bedrijfsleven is het niet veel anders
BeantwoordenVerwijderen